Pindakaas in de koelkast

Vandaag heb ik vrij, de nieuwe Parbode is naar de drukker, dus we kunnen even rustig aan doen. Ik besteed mijn vrije dag op z'n Surinaams: in de hangmat (evt. met computer). Ik kom er alleen uit om te eten en te drinken. Jullie kunnen je voorstellen hoe moeilijk het hier is om je aan te passen aan de plaatselijke gewoonten. De hele dag in de hangmat liggen, het is een zwaar leven.

Het is vandaag weer eens lekker warm, m'n oren zweten in de koptelefoon die ik op heb. De pindakaas staat veilig in de koelkast, zodat het niet veranderd in een smurrie die in een vette laag drijft (had ik vorige week, bah!). Als ik het brood uit de vriezer haal is het ontdooid op het moment dat ik het heb gesmeerd, handig! Magnetron in de buitenlucht!

Gisteren is er jammer genoeg weer iets gestolen. Het slot van het hek. En nee, ik had niet de sleutel er in laten zitten. We hadden het hek open gedaan en vergeten om het slot dicht te klikken. Nog geen half uur later was het verdwenen. Als je dus nog eens bij iemand een slot open ziet hangen, snel meenemen, want je kan het verkopen voor het koper! Weer wat geleerd.

Parbode: Léés dat blad!

Het is natuurlijk niet iedere dag hangmat-feest. Vorige week nog; toen ben ik er namelijk uit gevallen. Ook zijn er heel wat uurtjes die ik niet in de hangmat doorbreng. Er moet natuurlijk ook gewerkt worden. En dat is ook geen straf.Ten eerste is het hier heel gezellig, en we drinken twee flessen cola per dag per persoon (goed voor mijn tanden!). Daarnaast hebben we om de hoek de fantastische broodjeszaak 'handje contantje' waar we iedere dag een lekker broodje gebakken vis of saucijs (=knakworst met kousenband) halen.

Tussen al die belangrijke zaken door maken we een tijdschrift, Parbode. Iedereen die mijn stukjes wil lezen, kan kijken op http://www.parbode.com/. Je kunt gratis registreren, en dan kun je inloggen. Daar kunnen jullie zien dat het hier niet één grote vakantie is, maar dat ik ook heus wel wat doe.

Sterker nog, ik doe eigenlijk best veel. Komende week ga ik naar het binnenland, naar het prachtige wereldberoemde plaatsje Pikienslee. Ze zijn daar een museum (drie hutjes) aan het bouwen, waar de plaatselijke kunstenaars hun waar ten toon kunnen stellen, en kunnen verkopen. Trekt gelijk toeristen, een 'museum'. Nu gaan er een boel Nederlandse kunstenaars heen, die gaan daar ook kunst maken, en ik kan met ze mee reizen. Uiteraard ga ik vooral voor het Surinaamse verhaal. Aangezien Pikienslee niet om de hoek ligt, mag vriend Hangmat ook mee. Oja, en vriend Klamboe, de Grote Beschermer tegen de vijand, de malariamuskiet. In de stad ga ik niet in zo'n tent liggen, maar in Pikienslee wonen andere muskieten dan hier, dus er zit niets anders op.

De reis naar Pikienslee gaat, zoals ik al eerder zei, wel even duren. Eerst lekker vijf uur hobbelen in de bus over de bauxietweg, en daarna nog drie of vier uur met een korjaal (lange smalle boot). We blijven daar vier dagen. Ik hoop dat ze daar wel een wc hebben, want van dat soort 'natuurleven' houd ik niet zo. Douchen in de rivier: oké, maar ergens in de bosjes gaan zitten, nee bedankt. Maar dat zal vast wel geregeld zijn. Ik neem foto's mee voor de dorpskapitein (is weer eens iets anders dan een fles rum). Een paar jaar geleden is er een overstroming geweest en heeft er een foto van de kapitein in Nederland in de krant gestaan. Die gaan we printen en inlijsten.

Ondertussen ben ik nog allerlei andere verhalen aan het maken, maar daarover de volgende keer meer. Iedereen is ondertussen vast wel murw van het lezen. Ik hoop dat het goed gaat met iedereen, en als ik een keer niet terug mail is dat niet uit desinteresse, maar soms weet ik niet meer wie ik een antwoord heb gestuurd en wie niet! Een kleine 'reminder-mail' wil nog wel eens helpen!